Kinderen moeten naar school, boodschappen gedaan, huis gepoetst. Mijn SIJS-dagen waren lekker gevuld, mooie scholingsdagen gepland, en een aantal andere gave ‘zakelijke’ dingen kwamen op mijn pad. Daarnaast was er echt geen energie meer over om te investeren in mezelf.
En daar stond ik op een ochtend in de supermarkt met tranen in mijn ogen. Niet wetend wat ik nou eigenlijk moest kopen, zonder stem, niet wetend hoe ik mezelf overeind moest houden, mopperend op meneer-van-3 die voor geen meter luisterde (of niks goed kon doen?)
Wat was ik in godsnaam aan het doen?!?!
Ik worstelde me door de dag heen en ’s avonds brak ik.
Mijn gezondheid is niet altijd best, maar dat negeer ik graag. Ik overbelast ik mezelf, omdat ik nou eenmaal zoveel moet. Of denk te moeten. En wil, dat ook vooral.
Het resultaat is dat mijn huis een chaos is (en mijn hoofd dus ook), ik iedere keer als ik een keukenkastje opentrek denk ‘gadverdamme, wanneer zou ik dat voor het laatst gepoetst hebben?’, ik als een berg opzie tegen de hele decembermaand (terwijl ik die eigenlijk enorm gezellig vind, maar hoe ga ik er in godsnaam doorheen komen?), ik al weken met mijn kleine man schoenen moet kopen en ik me de laatste keer kapper voor mijn kleine meid niet meer kan herinneren. Ik heb geen energie meer om een leuke mama te zijn, en om een leuke partner of vriendin te zijn.
Ik besloot dat het anders moest. Dat ik niet kon wachten tot meneer-van-3 in januari ook naar de basisschool gaat, en dat ik dan meer tijd voor mezelf zou hebben. Júist omdat meneer-van-3 in januari naar de basisschool gaat, kies ik nu voor mijn gezin.
En dus heb ik besloten dat ik op mijn werkdagen alleen nog maar kinderen coach, omdat dat is waar ik energie van krijg. Alles ‘eromheen’ laat ik even voor wat het is. Geen social media, geen overleg of intervisie. Een hele gave workshop die ik aan jeugdartsen van de GGD mocht geven heb ik (met pijn in mijn hart) afgezegd. Even geen leuke nieuwe dingen opzetten en bedenken.
Eerst even thuis alles op orde krijgen, mijn lijf de kans geven om te herstellen, en aandacht besteden aan de dingen waar ik echt blij van word en die ik echt belangrijk vind. Even terug naar de basis.
Oké, heel verstandig. Maar ik baalde enorm.
Tot de volgende ochtend mijn lieve nicht naar mij toe kwam om een voetreflexmassage-op-bed te geven, een vriendinnetje een tijdschrift en chocola bracht om me een hart onder de riem te steken, en mijn vriend dagen vrij nam om me rust te geven. En ik me besefte dat ik best wat liever voor mezelf mocht zijn, net zoals die lieve mensen om me heen.
Waarom ik dit met jullie wil delen?
Omdat ik als kindercoach weet dat het verdomd lastig is voor kinderen om gelukkig te zijn, als hun ouders dat niet zijn.
Omdat ik als moeder weet hoe verdomd lastig het soms is om jezelf en je eigen geluk voorop te zetten en je niet te ‘laten leven’.
Omdat ik als mens weet hoe lastig het is om toe te geven dat het allemaal niet loopt zoals je het zou willen.
En we allemaal wel eens op onze bek gaan bij het zoeken naar balans. Ik ook.
En het is oké.