Gisteren was ik een dagje in de Efteling. Mooi park, maar nog mooier zijn de mensen die er rondlopen…
Bij het ‘Sprookjesboom-theater’ zaten een opa en oma met drie kleinkinderen voor ons, op de eerste rij.
Het publiek wordt tijdens de show natuurlijk ingeschakeld: Roodkapje wil namelijk graag weten wie de wolf betoverd heeft. Het arme dier kan namelijk niet meer praten…
Een heleboel enthousiaste kinderen roepen door elkaar heen; het was de heks!
Ook het kleinzoontje van de opa en oma voor ons weet wie het was. Daar zijn opa en oma trots op.
Opa wijst naar zijn kleinzoon en roept ‘hij weet het!’
Oma fluistert hem in; ‘roep het maar heel hard…’
Het jongetje roept een paar keer, kijkt links en rechts van hem naar zijn fanatieke opa en oma, besluit dan te gaan staan om het nog eens te zeggen…
Roodkapje kijkt wel in de richting van de kleine man, maar reageert niet echt op hem. Dit tot grote frustratie van opa en oma, die zelfs door de volgende scene heen blijven wijzen en sissen ‘hij weet het!’ De kleine man is ondertussen met hele andere dingen bezig… want komt het allemaal nog goed in dit spannende verhaal?
Wat beweegt deze opa en oma, vraag ik me dan af?
Is dit hun manier om hun kleinkind te leren om zijn ‘plek in te nemen’? Om assertief te zijn?
Welke waarden willen zij hun kleinkind hierdoor meegeven?
Wat maakt dat zij willen dat hun kleinkind individuele aandacht krijgt? (En al die andere kinderen niet?)
Wat maakt dat ik niet met mijn kind om die eerste rij ben gaan zitten? En ik haar niet stimuleer om ook te roepen wie de wolf betoverd heeft?
Super-interessant vind ik dit, observeren hoe ouders, of grootouders, met hun kinderen omgaan. En waarom. En waarom ik zelf ‘doe wat ik doe’.
Nog interessanter dan het indrukwekkende optreden van twee gedreven theatermakers met poppen…
P.S. Ons mupke durfde na de show te knuffelen met Roodkapje… daar was deze moeder dan weer heel trots op!
